James De Graef
daMusic - 17 maart 2022 - Marc Alenus
Ergens op een dak schreef James de Graef liedjes die hem transformeerden van toetsenist-bassist bij Shht tot een nosferatu-achtige, donkere minnestreel.
Vorig jaar mocht Loverman al openen op Gent Jazz. Wie daarbij was, werd weggeblazen door de warme, donkere stem van de Graef en zijn nummers, die aanleunen bij Timber Timbre, Tindersticks, Cohen (de oude) en de twee Nicks: Cave en Drake.
Om kennis te maken met de indrukwekkende debuutsingle, raden we u aan deze link te volgen en niet meteen te kiezen voor YouTube, want de videoclip, gedraaid in Parijs, zou nogal eens de aandacht kunnen afleiden van de muziek: elfenoren, een bleek, afgrijselijk gezicht, een hypnotiserende blik en twee hoektanden die er eerder schattig dan dreigend uitzien. Het openingsshot van Lovermans video voor Into the Night herinnert onmiddellijk aan F.W. Murnau's spannende meesterwerk 'Nosferatu' uit de 1920: donker en beangstigend, maar bij nader inzien angstig en breekbaar.
Breekbaar als de song zelf, waarin een eenzame gitaar zachtjes tokkelt en een diepe, amberkleurige stem begint te zingen: “All I ever do seems so long overdue / My eyes they swell and I can’t tell if anyone can see me like you do”. Een ijle vrouwenstem, aanzwellende strijkers en schuifelende drums maken de betovering compleet.
De Graef over het nummer: “Ik schreef Into the Night in een tijd waarin ik zowel op persoonlijk vlak als in mijn relatie problemen had. Problemen die inmiddels grotendeels, maar nooit helemaal achter de rug zijn. Het nummer geeft me gemengde gevoelens omdat het me terugvoert naar een tijd en plaats waar het niet goed met me ging. Tegelijkertijd herinnert het me aan de liefde en vriendschap die ik voel voor de persoon voor wie ik het lied heb geschreven. Het stelt me in staat terug te kijken op onze gedeelde geschiedenis, wat me op zijn beurt een gevoel van dankbaarheid, van trots, van verdriet, van geluk en vooral een diep gevoel van liefde geeft. De persoonlijke betekenis ervan verandert in de loop van de tijd, afhankelijk van de emotionele toestand waarin ik me bevind.
Zoals vaak het geval is bij het schrijven van nummers te midden van emotionele onrust, duurde het schrijven van het nummer niet lang. Het is geschreven tijdens lockdown, in een razernij, met een verzameling andere nummers die snel genoeg hun tijd zullen krijgen. Nu is het tijd voor Into the Night, ongetwijfeld een liefdeslied. Een liefdeslied in wanhoop tegelijk, want het is een bevestiging, een herbevestiging. Een liefdeslied dat wanhoopt over de greep die liefde over het hart kan hebben, maar daardoor des te vastberadener en toegewijder wordt aan de liefde waaraan het wanhoopt. Aan degenen wiens hart open is, geef ik je, Into the Night."
